سيرآب نمى‌شود) بيمارى قنديا بيمارى كليه و امثال آنها ناتوان باشد، لازم است بر همه آنان به‌تعداد روزهايى كه روزه خورده‌اند كفاره داده و مسكينى را طعام‌بدهند و مقدار آن به اندازه يك چارك از طعام غالب است، و اگر اين مقدار طعام يك مسكين را سير نكند، احتياط آن است كه طعام‌زيادترى داده شود تا يك نفر فقير را سير نمايد، و بهتر است كه بيش از يك نفر را طعام بدهند و بيش از اندازه سير شدن يك شكم‌باشد، و اگر اين افراد بتوانند روزه گرفتن را تحمّل نمايند بدون اينكه ضررى متوجّه آنان شود جايز است كه روزه بگيرند.

2- زن باردار و زن شير دهنده‌اى كه توان روزه گرفتن را ندارند يا بترسند كه به فرزند آنان آسيب برسد، روزه نگيرند، سپس براى‌هر روز به اندازه يك چارك، فقيرى را طعام بدهند واحتياط آن است كه تا سال آينده اگر توانايى پيدا كردند روزه خود را قضا كنند.

و اگر زن شير دهنده بتواند كسى را پيدا كند كه بچه او را شير دهد، يا بچه خود را شير خشك بدهد و اين كار براى او موجب حرج‌نشود و به بچه هم آسيب نرساند دراين صورت بايد روزه بگيرد.

3- كسى كه تا حدّى دچار تشنگى شود كه بر جان خود بترسد، چنانكه در روايت آمده است مى‌تواند به قدرى آب بنوشد كه خودرا نگه دارد و نبايد سيرآب شود.

احكام نيّت در روزه:

روزه چون از عبادات است، پس نيّت شرط صحّت آن است، و چون حقيقت روزه خوددارى از مبطلات و قصد امساك است، لذانيّت جزيى از حقيقت آن است، و لازم است كه مسلمان بعنوان عبادت و اخلاص براى خدا روزه بگيرد، وعمل خود را با ريا وخودنمايى مخلوط نكند و قصد او غير خدا نباشد.

چند مسأله مهمّ درباره نيّت روزه:

1- اگر انسان از شب اراده نمايد كه روزه بگيرد، كفايت مى‌كند و لازم نيست كه هنگام فجر يا در روز نيّت خود را تجديد كند، پس اگر از روزه گرفتن غافل شود يا روز را بخوابد، به روزه‌اش ضرر نخواهد رسيد.

2- اگر نيّت روزه فردا را نمايد، كفايت مى‌كند حتّى اگر معيّن نكند كه آن روز از ماه رمضان است، يا نداند كه آن روز از ماه‌رمضان است.

3- اگر كسى به خاطر جلب رضاى خدا، روزى را كه روزه‌اش مستحب است مانند روزهاى ماه رجب، روزه گيرد كفايت‌مى‌كند، اگرچه در نيّت خود ماه رجب را معيّن نكرده و از آن نام‌