اوّل- مردم سه روز روزه بگيرند.

دوّم- در روز سوم روزه براى نماز خارج شوند.

سوم- روز خارج شدن براى نماز، روز دوشنبه باشد يعنى شنبه و يكشنبه و دوشنبه را روزه بگيرند و در روز دوشنبه نماز استسقابخوانند.

چهارم- با پاى برهنه و با آرامش و وقار براى اداى نماز به صحرا بروند.

پنجم- سالمندان، كودكان، پيرزنان و اهل صلاح و تقوا را با خود همراه ببرند.

ششم- بين مادران و كودكان جدائى افكنند تا فضاى مناسب براى تضرّع و گريه وزارى در بارگاه خداوند پديد آيد.

5- امام بعداز فراغت از نماز، چنان كند كه در روايت از امام صادق‌عليه السلام آمده است:

«... به منبر رود، ردايش را برعكس بپوشد يعنى طرف راست آن را به طرف چپش و طرف چپ آن را به شانه راستش‌بيندازد و رو به قبله، با صداى بلند صد بار تكبير بگويد سپس از طرف راست خود نگاهى به مردم افكنده صدبار با صداى بلند خداوندرا تسبيح بگويد و بعداز طرف چپ خود به مردم نگاه كرده با صداى بلند صدبار لا إله إلّا اللَّه بگويد و بعد هم روبه مردم صدبار حمدخدا كند، سپس دستهايش را به دعا بردارد و دعا كند و مردم هم دعا كنند. [1]

6- سپس امام خطبه بخواند و در دعا و استغفار و تضرّع و ناله و خواهش از خداوند اصرار ورزد و اگر اجابت به تأخير افتد، بازهم امام تكرار كند تا رحمت الهى نازل شود.

دهم- نمازهاى مستحب‌

امام صادق و امام رضاعليهما السلام فرمودند:

«الصَّلَاةُ قُرْبانُ كُلِّ تَقِيٍ‌. [2]

«نماز وسيله تقرّب هر پرهيزكار به خداوند است.»

مردى نزد پيامبر خداصلى الله عليه وآله آمد و گفت: دعا كن كه خداوند مرا وارد بهشت كند. پيامبرصلى الله عليه وآله فرمود:

«باز ياد سجده كردن مرا كمك كن.» [3]

معصومين‌عليهم السلام ما را از سهل انگارى و سستى در عبادت خداوند نهى كرده‌اند زيرا هر كسى‌