شده و در جايى ثبت شده است.

اگر در قرآن دقّت كنيم، متوجه مى‌شويم كه شيوه‌ى قرآن اين است كه ابتدا نمونه‌اى ذكر مى‌كند. بعد به بيان يك حقيقت كلّى مى‌پردازد. اينجا هم خداوند فرموده است:

«هر كسْ كارهاى گذشته‌اش و آنچه پيش فرستاده است، همه نوشته و ثبت مى‌شود.» ولى اينْ تنها يك مثال است. حقيقت كلّى آن است كه: «وَ كُلَّ شَى‌ءٍ احْصَيْناهُ»؛ هر چيزى را آمارگيرى كرده و با دقّت كامل در تعداد ذرّه‌ها و حالت‌ها ثبت نموده‌ايم. اين آمارها در كجاست؟: «فى إِمامٍ مُّبينٍ». در «امامِ» آشكاركننده.

مراعات‌النّظير ميان «كتاب» و «نكتب»

خداوند قبلًا فرمود: «وَنَكْتُبُ مَا قَدَّمُوا وَ آثارَهُمْ»

«آنچه را از پيش فرستاده‌اند و تمام آثار آن‌ها را مى‌نويسيم.» سخن از كتابت و نوشتن است. آيا در اينجا هم جا نداشت بفرمايد:

«آمار هر چيزى را در «كتاب» آشكاركننده‌اى مشخّص كرده‌ايم.»

«نكتب» و «كتاب» با هم مراعات‌النّظيراند كه از صنايع ادبى است. از قضا در برخى از آيات در اينگونه موارد از تعبير «كتاب» استفاده شده است؛ مثلًا:

«إِنَّ كِتَابَ الْأَبْرَارِ لَفِي عِلِّيِّينَ» [1]

كتاب ابرار در عِليّين است.

استفاده از كلمه‌ى «امام» به جاى «كتاب»

در اين خصوص كه چرا در سوره‌ى يس و در آيه‌ى مورد نظر، كلمه‌ى «كتاب» به كلمه‌ى «امام» تغيير يافته است، بايد گفت:

«امام» شخصى است كه پيشرو انسان است. جلو مى‌رود و انسان پشت‌