آنان غير از خدا معبودانى براى خويش برگزيدند به اين اميد كه يارى
شوند. ولى آنها قادر به يارى ايشان نيستند، و اين (عبادت كنندگان در قيامت) لشكرى
براى آنها خواهند بود كه در آتش دوزخ احضار مىشوند. پس سخنانشان تو را غمگين
نسازد؛ ما آنچه را پنهان مىدارند و آنچه را آشكار مىكنند مىدانيم. آيا انسان
نمىداند كه ما او را از نطفهاى بىارزش آفريديم؟! و او (چنان صاحب قدرت و شعور و
نطق شد كه) به مخاصمهى آشكار (با ما) بر خاست. و براى ما مثالى زد و آفرينش خود
را فراموش كرد و گفت: «چه كسى اين استخوانها را زنده مىكند در حالى كه پوسيده
است؟!». بگو: «همان كسى آن را زنده مىكند كه نخستين بار آن را آفريد؛ و او به هر
مخلوقى داناست. همان كسى كه براى شما از درخت سبز، آتش آفريد و شما به وسيلهى آن،
آتش مىافروزيد.»
اسم الکتاب : يس اسماى حسناى الهى المؤلف : مدرسى، سيد محمد تقى الجزء : 1 صفحة : 381