احساسات انسان به صورت حق و در موقعيتى صحيح برانگيخته مى‌شود؛ اماگاهى اين احساس در موقعيتى باطل و نادرست بروز مى‌كند.

داستان خوانى و قصّه‌گويى يكى از عوامل برانگيختن احساسات انسان‌هاست. اگر قصّه داراى مضمونى الهى و حقيقى باشد، انسان را به راه مستقيم هدايت وراهنمايى مى‌كند و اگر محتوايى باطل و شيطانى داشته باشد، احساسات فرد را به راه باطل هدايت خواهدكرد؛ از اين جهت است كه خداى متعال در قرآن كريم اگر نامى از قصه وداستان به ميان آورده، در برخى آيات كلمه‌ى «بالحق» را هم با آن همراه كرده است تا بفهماند قصه‌هايى كه در قرآن ذكر شده، جهت ايجاد احساسات پاك و ايجاد تحرك براى رسيدن به كمال نهايى است؛ به عنوان نمونه مى‌فرمايد: واتلُ عليهم نبأ ابنى‌ آدم بالحق ... [1]

وداستان دو فرزند آدم را بحق بر آنها بخوان ..

بهترينِ شعر دروغترين آن است.

واژه‌ى «شعر» كه در اين آيه بكار رفته، از شعور گرفته شده و به معناى احساسات مى‌باشد. اين كه به انسان شعرگو، شاعر مى‌گويند، به علت آن است كه شاعر قدرتى دارد كه احساسات انسان‌ها را برمى‌انگيزد. به همين دليل كمتر پيش مى‌آيد كه شعر حامل پيامى باشد؛ زيرا در پى ايجاد احساسى زيبا يا احساسى نفرت‌انگيز از يك موضوع است؛ لذا به دنبال القاى پيامى مهم به شنونده و خواننده نيست؛ گرچه خيلى از شعرها علاوه بر ايجاد انگيزه، پيام‌هاى زيبا و جالبى نيز دارند؛ اما در هر صورت قالب كلى شعر حالتى احساسى دارد و اگر شاعر بخواهد شعرى زيبا بگويد به طورطبيعى از بحث اصلى فاصله خواهد گرفت؛ در اين باره گفته‌اند: