درس بيست وسوّم آيات 68-/ 65

الْيَوْمَ نَخْتِمُ عَلَى‌ أَفْوَاهِهِمْ وَتُكَلِّمُنَا أَيْدِيهِمْ وَتَشْهَدُ أَرْجُلُهُم بِمَا كَانُوا يَكْسِبُونَ [65] وَلَوْ نَشَاءُ لَطَمَسْنَا عَلَى‌ أَعْيُنِهِمْ فَاسْتبَقُوا الصِّرَاطَ فَأَنَّى‌ يُبْصِرُونَ [66] وَلَوْ نَشَاءُ لَمَسَخْنَاهُمْ عَلَى‌ مَكَانَتِهِمْ فَمَا اسْتَطَاعُوا مُضِيّاً وَلَا يَرْجِعُونَ [67] وَمَن نُعَمِّرْهُ نُنَكِّسْهُ فِي الْخَلْقِ أَفَلَا يَعْقِلُونَ [68]

امروز بر دهان‌شان مهر مى‌نهيم، و دستهايشان با ما سخن مى‌گويند و پاهايشان كارهايى را كه انجام مى‌دادند شهادت مى‌دهند. و اگر بخواهيم چشمان‌شان را محو مى‌كنيم؛ سپس براى عبور از راه، مى‌خواهند بر يكديگر پيشى بگيرند، امّا چگونه مى‌توانند ببينند؟! و اگر بخواهيم آن‌هارا در جاى خود مسخ مى‌كنيم (و به مجسّمه هايى بى‌روح مبدّل مى‌سازيم) تا نتوانند راه خود را ادامه دهند يا به عقب برگردند. هر كس را طول عمر دهيم، در آفرينش واژگونه‌اش مى‌كنيم (و به ناتوانى كودكى باز مى‌گردانيم)، آيا انديشه نمى‌كنند؟!

اى دست‌ها سخن بگوييد!

يكى از اتّفاقات مهمى كه در قيامت روى مى‌دهد اين است كه خداى متعال در آن روز بردهان انسان‌ها مهر سكوت مى‌زند؛ اما به دست و پاهاى انسان قدرت سخن گفتن مى‌دهد، زبانى كه در دنيا سخن گوى انسان بود، در آخرت براى مدّتى بسته مى‌شود تا ديگر اعضاى بدن به سخن درآمده و