مى‌شود كه:

دور شويد! شما مَحرَم نيستيد! اين‌ها مؤمنند و شما بايد جاى ديگرى برويد!

در چند آيه‌ى بعد، خداوند عذاب‌هاى رنگارنگ اخروى را بيان مى‌فرمايد:

«جهنّم به آن‌ها نشان داده مى‌شود»، «به آن‌ها گفته مى‌شود كه در آن داخل شوند»، «مُهر بر دهانشان زده مى‌شود» و ...

امّا قبل از بيان اين عذاب‌ها، خداوند به اين پرسش احتمالى جواب مى‌فرمايد كه:

چرا بايد اين‌ها در رنج و عذاب باشند؟ ممكن است كسى بگويد:

اى خداى رحمانِ رحيمِ ودودِ حنّان و منّان! آخر اين‌ها بندگان تو هستند.

چرا اين‌ها را عذاب مى‌كنى؟.

براى اين‌كه چنين پرسشى پيش نيايد و كسى اين حرف را به هنگام عذاب آن‌ها نزد خدا نزند، خداوند مى‌فرمايد:

«ما قبلًا حجّت را تمام كرده‌ايم.»

اين اتمام حجّت، بين آيه‌هاى 59 و 63 بيان شده است؛ تا جاى هيچ سؤال و شبهه‌اى باقى نماند.

عهد خدا با انسان‌

در آيه‌هاى 60 و 61 مى‌خوانيم:

«أَلَمْ أَعْهَدْ إِلَيْكُمْ يَابَنِي آدَمَ أَنْ لَا تَعْبُدُوا الشَّيْطَانَ إِنَّهُ لَكُمْ عَدُوٌّ مُبِينٌ). «وَأَنْ اعْبُدُونِي هَذَا صِرَاطٌ مُسْتَقِيمٌ.»

آيا با شما عهد نكردم-/ اى فرزندان آدم!-/ كه شيطان را نپرستيد كه او براى شما دشمن آشكارى است؟ و اين كه مرا بپرستيد! كه راه مستقيم اين است؟