كه خودْ به شما مى‌داد! شما مؤمن هستيد و به خدا باور داريد و «ما» نه! چرا خدا به شما نمى‌دهد و ما را حواله كرده به شما برسانيم؟!

مؤمنان در جواب مى‌گويند:

«إِنْ أَنتُمْ إِلَّا فِي ضَلالٍ مُّبِينٍ».

شما خيال كرده‌ايد اين ثروت‌ها معيار است و نشانه‌ى اين است كه خدا شما را دوست دارد؟ خير! خدا مى‌خواهد بيچاره‌تان كند و به همين علّت اين ثروت‌ها را به شما داده است. حكايت شما حكايت فوّاره است كه چون بلند شود، سرنگون شود! آن‌ها مى‌پرسند: «كى قرار است ما بيچاره شويم؟» مؤمنان مى‌گويند: «اين وعده خيلى نزديك است. شتاب و عجله كنيد.».

به نظر من بايد ارتباط بين اين آيات، آنگونه كه عرض شد، بيان شود.

سؤال: ربطى كه بين آيات بيان نموديد، ربط مناسبى است. بعضى از مفسّرين در تلاش براى بيان آيه، گفته‌اند:

«إِنْ أَنتُمْ إِلَّا فِي ضَلالٍ مُّبِينٍ» جمله‌ى ملائكه است؛ چون نتوانسته‌اند بپذيرند كه اين جمله را كفّار گفته باشند. اين بيانى كه شما فرموديد، مناسب‌تر است؛ يعنى اين قول را قول مؤمنين بدانيم.

آقاى رحمانى: لازم نيست مطلبى را آقاى مفسّر بگويد تا ما بپذيريم.

مفسّر هم مثل ماست! چه نوع برترى او نسبت به ما دارد؟ او درس خوانده؛ ما هم درس خوانده‌ايم!

جواب: بنده هم حرف شما را تأييد كردم. به عبارت ديگر قرآن گفت:

ملائكه از طرف مؤمنين اين جمله را به كفّار گفتند. مطلب ديگر در باره‌ى «توصيه» است؛ كه هم مى‌توان آن را به معناى وصيّت اصطلاحى گرفت و هم طلب كمك؛ كه معناى دوّم البته مناسب‌تر است.

اين‌ها نمى‌توانند با هم تعاون و اتّحاد داشته باشند و بگويند: «برو به فلانى‌