درس پانزدهم آيات 46-/ 43

وَإِن نَّشَأْ نُغْرِقْهُمْ فَلَا صَرِيخَ لَهُمْ وَلَا هُمْ يُنقَذُونَ [43] إِلَّا رَحْمَةً مِنَّا وَمَتَاعاً إِلَى‌ حِينٍ [44] وَإِذَا قِيلَ لَهُمْ اتَّقُوا مَا بَيْنَ أَيْدِيكُمْ وَمَا خَلْفَكُمْ لَعَلَّكُمْ تُرْحَمُون [45] وَمَا تَأْتِيهِمْ مِّنْ آيَةٍ مِنْ آيَاتِ رَبِّهِمْ إِلَّا كَانُوا عَنْهَا مُعْرِضِينَ [46] .

و اگر بخواهيم آن‌ها را غرق مى‌كنيم به طورى كه نه فريادرسى داشته باشند و نه نجات داده شوند. مگر اين كه رحمت ما شامل حال آنان شود، و تا زمان معيّنى از اين زندگى بهره گيرند. و هر گاه به آن‌ها گفته شود: «از آنچه پيش رو و پشت سر شماست‌ [/ از عذابهاى الهى‌] بترسيد تا مشمول رحمت الهى شويد.» (اعتنا نمى‌كنند). و هيچ آيه‌اى از آيات پرودگارشان براى آن‌ها نمى‌آيد مگر اين كه از آن‌ها روى‌گردان مى‌شوند.

كشتى‌هاى شناور در دريا، و زمين شناور در كهكشان!

بحث در باره‌ى آن دسته از آيه‌هاى مبارك قرآن بود كه با توجّه به آيات الهى، مخصوصاً آيه‌هاى وجدانى و فطرى، بشر را به خداوند- سبحانه وتعالى- رهنمون مى‌شود و شناخت او را نسبت به ربوبيّت خداوند بيشتر مى‌كند؛ آيه‌ها و نشانه‌هايى همچون پديده‌ى طبيعى خورشيد و ماه و گردش و حركت آن‌ها تا مسائل مربوط به شخص انسان.

وقتى از خورشيد يا هر پديده‌اى ديگر سخن به ميان آمد، بايد در نهايت به سودِ معرفت مخاطب باشد و او را دست كم يك گام به سمت كمال حركت‌