اگر خدا مى‌فرمود: ما «آن‌ها» را سوار كرديم. شايد اشكال مى‌شد كه بسيارى از ما، سوارِ كشتى نشده‌ايم.

كودكان بى‌پناه، در پناه كشتى!

از سوى ديگر وجه اين‌كه خداوند به جاى آنكه بفرمايد: «ما افرادى از انسان‌ها را بر كشتى سوار كرديم.» فرموده: «ما فرزندانشان را در كشتى‌ها سوار كرديم.» اين است كه «بچّه‌ها» نسبت به بزرگسالان ضعيف‌ترند. ممكن است افراد بالغ، به هنگام توفان و تلاطم دريا بتوانند خود را به طريقى نجات دهند؛ امّا بچّه‌ها در ضعف كامل هستند و اين لطف خداست كه آن‌ها را در كشتى حفظ مى‌كند. بنابر اين به كار بردن كلمه‌ى «ذُرّيه»، براى بيانِ نعمت بودن كشتى، مناسب‌تر است.

اين‌كه انسان‌ها كالاهاى مورد نياز خود را از ميان دريا عبور دهند و به مقصد برسانند، نعمتى از خدا و نشانه‌اى از تدبير و قدرت اوست. انسان‌ها از ميان درياها و اقيانوس‌ها عبور مى‌كنند؛ تا نيازهايشان را تأمين كنند و زمينه براى زندگى و رشدشان فراهم باشد.

كشتى صحرا و هوا

سپس خداوند مى‌فرمايد:

/ ش الحمد لله ن قرآن كريم ده‌ «وَ خَلَقْنا لَهُمْ مِّنْ مِّثْلِهِ ما يَرْكَبُونَ»

و براى آنان چيزهاى ديگرى كه (مانند كشتى) برآن سوار شوند آفريده ايم.

علاوه بر كشتىِ دريا، خداوند مركب ديگرى هم آفريده است: مركب صحرا كه همان شتر باشد! وقتى براى شتر، آواز «حُداء» مى‌خوانند، به قدرى مست مى‌شود كه تا جان در بدن دارد، حركت مى‌كند. اين مركب را هم خداوند براى صحرا خلق كرده است. آيا اين‌ها نشانه نيست؟

مركب كوهستان هم «قاطر» است! خداوند هواپيما را هم خلق كرده است‌