گفته‌ى يكى از اساتيد دانشگاه كه پزشك هم مى‌باشد، هواى مكّه به علّت تركيبات گوناگون و متناسب با بدن انسان، بهترين هواى جهان است. از طرفى در قرآن مى‌خوانيم:

«جَعَلَ اللَّهُ الْكَعْبَةَ الْبَيْتَ الْحَرَامَ قِيَاماً لِلنَّاسِ وَالشَّهْرَ الْحَرَامَ وَالْهَدْيَ وَالْقَلَائِدَ ذَلِكَ لِتَعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ يَعْلَمُ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَمَا فِي الأَرْضِ وَأَنَّ اللَّهَ بِكُلِّ شَيْ‌ءٍ عَلِيمٌ» [1]

در اين آيه، دو مرتبه به علم خداوند اشاره شده است و اين امر در قرآن نادر است كه در يك آيه، يك اسم و صفت الهى دوبار ذكر شده باشد. اين امر نشان مى‌دهد كه در اينجا مسأله‌ى عظيمى در ميان است كه خدا كعبه را در اين نقطه از كره‌ى زمين بنا كرده است. بشر چقدر بايد پيشرفت كند و با استفاده از علم هواشناسى و جغرافى و ... درك كند كه جايى بهتر از مكّه به عنوان مركز دنيا و براى حجّ وجود ندارد و اين دلالت بر علم خداوند مى‌كند.

اين است كه دقّت در اسماى خداوند، به فهم عميق آياتِ قرآن كمك بسيارى مى‌كند و ما را به حقايق رهنمون مى‌شود.

ماه؛ كُره‌اى از رده خارج!

در آيه ى 39 سوره ى يس آمده است:

«وَالْقَمَرَ قَدَّرْنَاهُ مَنَازِلَ حَتَّى عَادَ كَالْعُرْجُونِ الْقَدِيمِ»

و براى ماه منزل‌گاه‌هايى قرار داديم تا سرانجام به صورت «شاخه‌ى كهنه‌ى قوسى‌شكل و زردرنگ خرما» در مى‌آيد.

گفتيم كه ماه در منازل بيست و هشت روزه‌اى حركت مى‌كند؛ تا اين‌كه همچون «عرجون» كهنه، يعنى خوشه‌ى خرمايى شود كه شش ماه از آن گذشته و پژمرده شده و روى نخل باقى مانده باشد؛ كه هم زرد است و هم از