بفرمايد:

«غير از خدا، همه بنده هستند.»

وجه تسبيح خدا در هنگام رؤيت جمال نيكو

آيةاللَّه مدرّسى: مطلب ديگرى هم هست. ما زمانى كه چيز بزرگى را مى‌بينيم كه ممكن است ما را مجذوب و شيفته‌ى خود كند و گمراه سازد، «سبحان اللَّه» مى‌گوييم. اگر صورت زيبايى ديديم، مى‌گوييم: «سبحان اللَّه».

چرا؟ براى اين كه شيفته‌ى اين صورت زيبا نشويم. وقتى يك چيز بزرگ و تكان‌دهنده‌اى مى‌بينيم، براى تنزيه خدا مى‌گوييم: «اللَّه اكبر»؛ يعنى بزرگ‌تر از اين هم هست! با اين ذكر سعى مى‌كنيم شيفته‌ى ماسوى‌اللَّه نشويم.

همان طور كه حاج آقا صحّت فرمودند، در ارتباط با معراج پيامبر صلى الله عليه و آله اين امكان وجود دارد كه- نعوذ باللَّه- به ذهن خطور كند: اين موجودى كه از زمين به آسمان‌ها رفت، شايد جزيى از الوهيّت در وجودش بوده كه به بالا رفت؛ همان چيزى كه مسيحيان را فريب داد. وقتى ديدند حضرت عيسى عليه السلام مرده را زنده مى‌كند، گفتند:

«معلوم است چيزى را در دست دارد!» براى جلوگيرى از چنين انحرافى، مى‌فرمايد:

«سُبْحانَ الَّذى‌ اسْرى‌ بِعَبْدِهِ لَيْلًا».

يعنى مواظب باشيد به اشتباه نيفتيد! خدا، فقط خودش هست؛ شريك ندارد و كسى هم كه به آسمان‌ها رفت، عبدش بود؛ خودش هم اين عبد را برد؛ خودش هم برگرداند؛ فكر نكنيد كه اين عبد، خودش به جايى رسيد!

در آيه‌اى ديگر از قرآن مى‌خوانيم:

«سُبْحانَ الَّذِي سَخَّرَ لَنَا هَذَا وَمَا كُنَّا لَهُ مُقْرِنِينَ». [1]