خودش نمى‌داند كه در دست او چه مى‌گذرد. امّا او به‌گونه‌اى توپ را در دست مى‌گيرد كه نه از دستش رها شود و نه بر آن به اندازه‌اى فشار وارد شود كه انگشتانش در توپ فرو رود!»

بعضى از اين آدم‌هاى الكترونيكى، بعضى از همين رُبات‌ها مصافحه هم مى‌كنند! ولى وقتى شخص به او دست مى‌دهد، آن قدر دستش را مى‌فشارد كه از دست دادن پشيمانش مى‌سازد! با آنكه چقدر در ساخت و ساز آن دقّت به خرج داده‌اند.

رُبات‌هاى كور!

هنوز نتوانسته‌اند چشم ربات را بسازند. براى ربات سايه روشن‌هاى همه‌ى اشيا يكسان است. بنابر اين نمى‌تواند بين اشياء فرق بگذارد. اگر بخواهد از خيابان عبور كند، ماشين و درخت و چيزهاى ديگر را يكسان مى‌بيند، يا نمى‌تواند توقّف كند و مى‌رود و با ماشين برخورد مى‌كند و يا براى هميشه توقف مى‌كند و اصلًا حركت نمى‌كند؛ چون، هر مانعى را ماشين مى‌پندارد!

اين چشم بشر است كه دور و نزديك و كم و زياد را از هم تشخيص مى‌دهد.

دوربين‌هاى عكّاسى، فقط در شرايط خاصّى مى‌توانند عكس‌بردارى كنند؛ در غير اين صورت، عكس‌ها تار و نامفهوم مى‌شود. ولى چشم انسان در موقعيّت‌هاى مختلف و شرايط گوناگون مى‌بيند و اطّلاعات كافى در اختيار اعصاب چشم مى‌گذارد. واقعاً اين چشم چيست؟

اگر چند درخت در وسط كوير بكاريد، بعد از مدّتى به وسيله‌ى ريشه‌هاى اين درختان، يك سفره‌ى زيرزمينى آب در آنجا تشكيل مى‌شود. ابرهايى كه از آنجا عبور مى‌كند، آنجا توقّف مى‌كنند و بر آن‌ها باران مى‌ريزند! چه عوامل‌