درس دهم آيات 34-/ 30

يَاحَسْرَةً عَلَى الْعِبَادِ مَا يَأْتِيهِم مِن رَّسُولٍ إِلَّا كَانُوا بِهِ يَسْتَهْزِؤُونَ [30] أَلَمْ يَرَوْا كَمْ أَهْلَكْنَا قَبْلَهُم مِنَ الْقُرُونِ أَنَّهُمْ إِلَيْهِمْ لَا يَرْجِعُونَ [31] وَإِن كُلٌّ لَّمَّا جَمِيعٌ لَّدَيْنَا مُحْضَرُونَ [32] وَآيَةٌ لَّهُمُ الْأَرْضُ الْمَيْتَةُ أَحْيَيْنَاهَا وَأَخْرَجْنَا مِنْهَا حَبّاً فَمِنْهُ يَأْكُلُونَ [33] وَجَعَلْنَا فِيهَا جَنَّاتٍ مِّن نَّخِيلٍ وَأَعْنَابٍ وَفَجَّرْنَا فِيهَا مِنَ الْعُيُونِ [34]

افسوس بر اين بندگان كه هيچ پيامبرى براى هدايت آنان نيامد مگر اين كه او را استهزاء مى‌كردند! آيا نديدند چه قدر از اقوام پيش از آنان را (به خاطر گناهانشان) هلاك كرديم كه آن‌ها هرگز به سوى ايشان باز نمى‌گردند (و زنده نمى‌شوند)؟! و همه‌ى آنان (روز قيامت) نزد ما احضار مى‌شوند. وزمين مرده براى آن‌ها آيتى است، ما آن را زنده كرديم و دانه‌هاى (غذايى) از آن خارج ساختيم كه از آن مى‌خورند؛ و در آن باغهايى از نخلها و انگورها قرار داديم و چشمه هايى از آن جارى ساختيم.

معناى حسرت‌

حَسَرَ الْماء، و: اءنحَسَرالماء، يعنى: آب در زمين فرو رفت. الْقَلْبُ الْحَسير، يعنى دلِ تنگ. حَسران‌، كسى است كه به خاطر آنچه از دست داده است، شديداً پشيمان و غمگين است. وقتى انسان وضعى پيدا مى‌كند كه دلش كاملًا تنگ مى‌شود، به آن «حسرت» مى‌گويند. «حسرت» يعنى تنگدلى.