درس نهم آيات 29-/ 23

ءَأَتَّخِذُ مِن دُونِهِ آلِهَةً إِن يُرِدْنِ الرَّحْمنُ بِضُرٍّ لَاتُغْنِ عَنِّي شَفَاعَتُهُمْ شَيْئاً وَلَا يُنقِذُونِ [23] إِنِّي إِذًا لَفِي ضَلَالٍ مُبِينٍ [24] إِنِّي آمَنتُ بِرَبِّكُمْ فَاسْمَعُونِ [25] قِيلَ ادْخُلِ الْجَنَّةَ قَالَ يَا لَيْتَ قَوْمِي يَعْلَمُونَ [26] بِمَا غَفَرَ لِي رَبِّي وَجَعَلَنِي مِنَ الْمُكْرَمِينَ [27] وَمَا أَنزَلْنَا عَلَى‌ قَوْمِهِ مِنْ بَعْدِهِ مِن جُندٍ مِنَ السَّماءِ وَمَا كُنَّا مُنزِلِينَ [28] إِن كَانَتْ إِلَّا صَيْحَةً وَاحِدَةً فَإِذَا هُمْ خَامِدُونَ [29]

آيا غير از او معبودانى را انتخاب كنم كه اگر خداوند رحمان بخواهد زيانى به من برساند، شفاعت آن‌ها كمترين فايده‌اى براى من ندارد و مرا (از مجازات او) نجات نخواهند داد؟! اگر چنين كنم، من در گمراهى آشكارى خواهم بود. (به همين دليل) من به پروردگارتان ايمان آوردم؛ پس به سخنان من گوش فرا دهيد. (سرانجام او را شهيد كردند و) به او گفته شد: «وارد بهشت شو.» گفت: «اى كاش قوم من مى‌دانستند، كه پروردگارم مرا آمرزيده و از گرامى‌داشتگان قرار داده است!» و ما بعد از او بر قومش هيچ لشكرى از آسمان نفرستاديم، و هرگز سنّت ما بر اين نبود؛ (بلكه) فقط يك صيحه‌ى آسمانى بود، ناگهان همگى خاموش شدند.

/ ب‌

حبيب نجّار در ضيافتِ ميوه‌هاى نامحدود و سايه‌هاى ممدود!/

حضرت على عليه السلام به هنگام دعا و مناجات با خداوند مى‌گويند:

ما خُيْرٌ بِخَيْرٍ بَعْدَهُ النَّارُ وَ ما شَرٌّ بِشَرٍّ بَعْدَهُ الْجَنَةُ. [1]

آن چيزى كه به آتش دوزخ بينجامد-/ هر چه باشد-/ خير نيست وآنچه به بهشت‌منتهى شود- هر چه باشد- شر نيست.