بغْى و ظلم است. انحراف بشر از لحظه‌اى شروع مى‌شود كه به اسراف و زياده‌خواهى بيفتد.

«وَ اتّبَعَ الذَّينَ ظَلَمُوا ما اتْرِفُوا فيه» [1].

و آنان كه ستم مى‌كردند، از تنعّم و كام‌جويى (مُفرطانه) پيروى كردند.

از اين آيات دانسته شد كه متولّى كار فرهنگى در جامعه بايد در مقام برخورد با مردم به سه مطلب توجه كند:

1- در مقابل بددهنى و زخم زبان مردم، قد خم نكند و تسليم نشود. به قول قرآن:

«وَلَا يَخَافُونَ لَوْمَةَ لَائِمٍ» [2]

در راه خدا از ملامت هيچ ملامت‌كننده‌اى نمى‌ترسند.

2- آن‌ها را آگاه كنيم كه فحشى كه به ما مى‌دهيد، به اين دليل نيست كه ما به شما بدى كرده‌ايم. بلكه بدى و بيمارى نهفته‌ى شما را به عنوان مقدمّه‌ى علاج، آشكار كرده‌ايم. شما نبايد ما را ملامت كنيد؛ بلكه بايد خودتان را ملامت كنيد:

/ ب‌ «فَلَا تَلُومُونِي وَلُومُوا أَنْفُسَكُمْ»! [3]/

3- موشكافى روانى كنيم و ببينيم مردم به چه دليل منحرف شده‌اند و سمع قبولشان را از دست داده‌اند؟

بعد از اين‌كه گفت‌وگوى ميان پيغمبران و مردم به اتمام مى‌رسد، «حبيب»-/ معروف به «صاحبِ ياسين»-/ با شتاب از راه مى‌رسد. قرآن گزارش كيفيّت ورود او و صحبت‌هايش را در آيه [20] اينگونه بيان مى‌كند: