«وَ سَيَجْزِي اللَّهُ الشَّاكِرِينَ‌- و خداوند به سپاسگزاران پاداش خواهد داد.» [145] بنا بر اين: رسالت هدف است، و مرگ در راه آن، در صورتى كه رسالت با اين مرگ به پيروزى برسد، آسان است؛ و مرگ هدفدار برتر از مرگ محتوم است، از آن روى كه بهايى در برابر آن پرداخته مى‌شود، در صورتى كه به آن ديگرى بهايى نمى‌دهند، و چون ما، بخواهيم يا نخواهيم، با اجل خود از دنيا مى‌رويم، پس چرا در راه انديشه‌ها و رسالت خود نميريم؟

سپس كسى مى‌گويد: آن كس كه وارد ميدان جنگ شود، كشته خواهد شد، و هر كس از رفتن به ميدان خوددارى كند زنده مى‌ماند، و اين سنتى از خدا در ميان بندگان او است، و هر كس اجلش رسيده باشد، در ميدان جنگ يا بر بستر خود از دنيا خواهد رفت.

«وَ ما كانَ لِنَفْسٍ أَنْ تَمُوتَ إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ كِتاباً مُؤَجَّلًا- و كسى نميرد جز به فرمان خدا و در اجلى كه براى او نوشته شده،» تفاوت ميان آنكه در بستر مى‌ميرد با آنكه در ميدان جنگ از دنيا مى‌رود، آن است كه به اين يك آخرت پاكيزه را به بها مى‌دهند، نه به آن يك.

«وَ مَنْ يُرِدْ ثَوابَ الدُّنْيا نُؤْتِهِ مِنْها وَ مَنْ يُرِدْ ثَوابَ الْآخِرَةِ نُؤْتِهِ مِنْها- و هر كه پاداش دنيايى خواهد، آن را به او مى‌دهيم، و هر كه پاداش آخرتى خواهد، آن را به او مى‌دهيم.» به مؤمن دو پاداش مى‌رسد: اولى پاداش نيت درست و عمل صالح او (شهادت) است، و دومى پاداش سپاسگزارى او از خدا، يعنى وفا كردن به مسئوليت در مقابل نعمتهاى ارزانى شده از طرف خدا به او كه آشكارترين آنها نعمت زندگى است و او اين نعمت را تقديم كرده و خدا در مقابل به او پاداش خواهد داد.

«وَ سَنَجْزِي الشَّاكِرِينَ‌- و به سپاسگزاران پاداش خواهيم داد.»/ 671 تكرار توجيه قرآن درباره پاداش شكر در اين دو آيه، براى مقابله با صفت‌