/ 543 توانايى و قدرت جباران بزرگتر از قدرت خدا نيست، پس چرا آدمى از آنان بترسد؟! [30] و دانايى و توانايى خدا در روز رستاخيز آشكار مى‌شود

«يَوْمَ تَجِدُ كُلُّ نَفْسٍ ما عَمِلَتْ مِنْ خَيْرٍ مُحْضَراً- روزى كه هر كس آنچه نيكى كرده است را در برابر خود مى‌يابد.» در پيش روى خود، اعمال خويش را كه تجسّم پيدا كرده و به صورت حقايق قابل مشاهده درآمده مى‌بيند، و چه عالى و مايه خوشى و شادمانى است كه آدمى عمل نيك خود را ببيند، آن هم در هنگامى كه خستگيها از بين رفته و دشواريها به پايان رسيده و پايان نيك عمل بر جاى مانده است.

ولى كارهاى بد چه مى‌شود؟

«وَ ما عَمِلَتْ مِنْ سُوءٍ تَوَدُّ لَوْ أَنَّ بَيْنَها وَ بَيْنَهُ أَمَداً بَعِيداً- و همچنين هر عمل بدى را كرده است (مى‌بيند) و چنان دوست دارد كه ميان او و بديها فاصله دورى باشد.» آن هم در حالى كه لذت ساده انجام كار بد از ميان رفته، و عواقب گناه بر جاى مانده است.

مجرمان به راههاى گوناگون از عواقب كارهاى خود مى‌گريزند، ولى آيا به نتيجه مى‌رسند؟ هرگز، و چنين است حال گناهكاران در دنيا كه عواقب كارهاى خود را ملاقات مى‌كنند. از اين جا خدا مى‌گويد

«وَ يُحَذِّرُكُمُ اللَّهُ نَفْسَهُ‌- و خداوند شما را از خود بيم مى‌دهد.» حذر كردن و جدان زنده‌اى است كه در داخل نفس مى‌تپد، و به دقّت، چشم به راه نتايج اعمال است، و حذر و بيمى كه خدا به انسان مى‌دهد، برخاسته از رحمت خدا است كه آخرين پناهگاه آدمى بر روى زمين است.

«وَ اللَّهُ رَؤُفٌ بِالْعِبادِ- و خدا به بندگان مهربان است.»