است كه اين انحراف غير عمدى و نادانسته صورت گرفته باشد، و اين معنى گفته ابن عباس و حسن است، و اين از ابو جعفر (ع) است. و نيز گفت: جنف عبارت از اين است كه براى غير خويشاوندان وصيت كند، و بيشتر مفسران بر آن افزوده‌اند كه اين از ابو جعفر و ابو عبد اللَّه عليهما السلام روايت شده است.

«فَأَصْلَحَ بَيْنَهُمْ فَلا إِثْمَ عَلَيْهِ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ‌- و ميان آنان آشتى برقرار كند، گناهى بر وى نيست، و خداوند آمرزنده و مهربان است.» اين بدان سبب است كه خداوند متعال كسى را كه، همچون وصيت كننده، به اشتباه خطايى كرده باشد، چون از خطاى خود بازگردد خواهد بخشيد.

اين مسئوليت اجتماع در مسئله وصيت است كه مراقب شخص وصيت كننده باشد و نگذارد در حق فرزندان خود ظلم كند يا زيانى به آنان برساند، همچون آنكه با داشتن فرزندان ناتوان تنها خانه‌اى را كه دارد براى مرد بيگانه‌اى وصيت كند كه به فروختن خانه و بدبختى فرزندانش مى‌انجامد، و در چنين مورد است كه اجتماع براى اصلاح وصيت دخالت مى‌كند.

در حديث شريف مأثور از امام محمد باقر عليه السلام در معنى اين آيه كريمه چنين آمده است

«من عدل في وصيته كان كمن تصدق بها في خيانة، و من جار في وصيته لقى اللَّه- عز و جل- يوم القيامة و هو عنه معرض» [16] هر كه در وصيت خود منحرف شود همچون كسى است كه آن را در راه خيانتى مصرف كرده است، و هر كه در وصيت خود ستم كند، خدا را در قيامت به حالتى ملاقات مى‌كند كه از او اعراض مى‌كند.