113 [القيامة]: مصدر است ولى همچون نام خاصى براى يك وقت معين شده است كه در آن رستخيز آفريدگان صورت مى‌گيرد و مردمان از گورهاى خود برمى‌خيزند و به سوى محشر مى‌روند.

114 [منع‌]: جلوگيرى كردن.

[خرابها]: خراب به معنى ويران كردن و نقض كردن است.

115 [المشرق‌]: و شرق دو نام است براى محل بر آمدن خورشيد و ماه.

[المغرب‌]: و المغيب هر دو به معنى محل غروب كردن و غايب شدن خورشيد يا جرم فلكى ديگر است.

[واسع‌]: به معنى غنى و بى‌نياز است به سبب وسعت و گستردگى تواناييهاى او. و آن را به معنى پر رحمت نيز گفته‌اند.

117 [قانتون‌]: ريشه در قنوت، دوام است و به معنى فرمانبردارى و به معنى دعا نيز آمده است، از جمله قنوت در نماز.

118 [يوقنون‌]: يعنى مى‌دانند.

119 [الجحيم‌]: آتش افروخته است و نامى براى دوزخ شده است.

120 [ملتهم‌]: ملة و نحلة و ديانة نظير يكديگر است، و ملت رسول اللَّه (ص) امرى است كه آن را آشكار ساخته است.