مدتى توقف به مشهد مقدس مشرف و بعد از زيارت مراجعت نمودند...».[1]
آيت الله فقيد هماره اوقاتش را چه در سفر و چه در حضر به افاده و استفاده
سپرى مىساخت در سفرهاى خويش كه از تدريس و تعليم باز مىماند، به بحث و
مناظره مىپرداخت و با مخالفان و مؤالفان به گفتگوى علمى مىپرداخت.
گوشهاى از اين احتجاجات در تفسير شريف البيان به يادگار مانده است.
ايشان در صفحهء 538 اين كتاب گفتگويى با يك عالم يهودى را مطرح ساخته، كه
در آن به اثبات جاودانگى قرآن به عنوان حجت و راهنماى الهى براى بشريت تا
ختم آفرينش و به پايان رسيدن شرايع آسمانى، به جز اسلام مىپردازد.
نيز در صفحهء 560 يكى از بحثهاى خويش را با يك دانشمند سنّى، دربارهء سجده
بر خاك مطرح نموده كه اين گفتگو منجر به بحثهاى طولانى ديگر - در ده شب
بعد - با حضور شخصيتهاى مذاهب گوناگون در مسجد النبى شده است.
چگونگى تدريس
مرجع عاليقدر در تدريس، شيوهء خاصى را برگزيده بود كه وى را از ديگران متمايز مىساخت.
ايشان در تعليم بسيار چيره دست بوده و با تسلطى شگفت انگيز به