فضاى بازى داشتند.
با درگذشت مرحوم شيخ در سال 460 فرزند او ابوعلى جايگاه شيخ را پر كرده و
زعامت شيعه را تا سال 501 بر عهده داشت، و قدرت اين مركز را از نظر
نورافشانى حفظ كرد.
ما تا اينجا تاريخ مرجعيت شيعه را از آغاز نيمهء دوم قرن سوم تا پايان قرن
پنجم دنبال كرديم و براى فشرده گويى و پرهيز از اطاله سخن باقيمانده بحث
(تاريخ مرجعيت شيعه را از آغاز قرن ششم تا قرن سيزدهم) را به وقت ديگر
موكول و به همين گفتار بسنده مىكنيم.
مرجعيت شيعه در قرن چهاردهم
قرن چهاردهم، عصر بيدارى ملتها، عصر روشنگرىها و بيدار باش هاست در آغاز
اين قرن و پس از آن مراجع با كفايتى كه با درايت خود سكاندار كشتى تشيع
بودند رخ نمودند كه ما اسامى برخى از آنان را به دور از ه گونه شرح حال
مىآوريم:
1. مجدد مذهب، مرحوم ميرزا محمد حسن شيرازى معروف به ميرزاى بزرگ (1224- 1312)
2. شيخ محمد حسن مامقانى (م1323) تلميذ برجسته شيخ انصارى و سيد حسين كوه كمرى.
3. شيخ محمد شربيانى (م1322) شاگرد شيخ اعظم انصارى.
4. آخوند ملا محمد كاظم خراسانى (1255 - 1329) شاگرد شيخ انصارى و ميرزاى بزرگ.