فضائلی از اهل‌بیت

عبدالله بن ولید سمّان می‌گوید: امام باقر علیه‌السلام از من پرسید: «ای عبدالله! درباره علی و موسی و عیسی علیهم‌السلام چه می‌گویی؟»
گفتم: «درباره‌ی آنان چه می‌توانم بگویم؟!»
حضرت فرمود: «به خدا سوگند علی علیه‌السلام از آن دو اعلم بود.»
سپس فرمود: «مگر شما نمی‌گویید آنچه را که پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله و سلم دارد علی علیه‌السلام هم دارد؟»
گفتم: «آری، ولی مردم انکار می‌کنند.»
حضرت فرمود: «با این فرمایش خداوند به موسی علیه‌السلام با آنان مباحثه کن که می‌فرماید: «و کتبنا له فی الالواح من کل شی‌ء موعظة» [1] .در این آیه خداوند به ما فهمانده است که همه چیز را برای او ننوشته است. و به عیسی علیه‌السلام فرموده است: «ولابین لکم بعض الذی تختلفون فیه» [2] .و اینجا هم به ما فهمانده که تمام چیزها را برای عیسی علیه‌السلام بیان نکرده است.
و به محمد صلی الله علیه و آله و سلم فرموده است: «و جئنا بک شهیدا علی هؤلاء و نزلنا علیک الکتاب تبیانا لکل شی‌ء.» [3] .
و درباره‌ی آیه‌ی: «قل کفی بالله شهیدا بینی و بینکم و من عنده علم الکتاب.» [4] فرمود: به خدا سوگند! ما را قصد کرده است و علی نخستین ما و افضل ما و بهترین ما بعد از پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم می‌باشد. آن علمی که خداوند برای آدم فرستاده است به همان حال نزد ماست و از میان ما، عالمی از دنیا نمی‌رود مگر اینکه کسی را که علم او را بداند، جانشین خویش بگذارد و علم همین طور به ارث می‌رسد.» [5] . می‌گویند از امام محمد باقر علیه‌السلام مرویست که: «خداوند عالمیان را وصف نمی‌توان نمود و حال آنکه در قرآن فرموده است: «و ما قدروا الله حق قدره.» [6] (یعنی: آنها خدا را درست نشناختند.)
و به درستی که پیغمبر صلی الله علیه و آله و سلم را هم وصف نمی‌توان نمود و حال آنکه خداوند او را به قاب قوسین برد و طاعت او را در زمین مثل طاعت خود گرداند و امور دین را به او واگذار فرمود. ما اهل‌بیت را وصف نمی‌توان نمود که کار ما کار او است و سخن ما سخن او است و علم ما محیط به تمام اشیاء است.» پس ای غافل هوشیار و ای بصیر دین‌دار! از این بزرگتر معجزه نیست. که هم چنان که خدا را وصف و بیان نمی‌توان کرد همچنین ایشان را نیز وصف و بیان نمی‌توان کرد. پس همه کس عاجز است از وصف و بیان و اوصاف و احوال ایشان و نیز بدانکه از این بزرگتر معجزه‌ای نیست که ایشان به همه‌ی اشیاء محیط هستند، چه آسمان باشد و چه زمین و چه عرش باشد و چه کرسی و چه مشرق باشد و چه مغرب و چه دریا باشد و چه صحرا و از اینجا است که فرموده‌اند که: همه‌ی دنیا در نزد امام علیه‌السلام مثل پره‌ی گردو است.» [7] .