سوال از آفرینش مجدد انسان و مخلوقات

جابر بن یزید گوید: از امام باقر علیه‌السلام در مورد فرمایش خداوند متعال که می‌فرماید: «آیا در اول بار که آفرینش را از نیستی صرف به هستی در آوردیم هیچ درماندیم؟ بلکه این منکران هستند که از خلقت نو در شک و ریبند» پرسیدم.
حضرت فرمود: ای جابر! تأویل این آیه‌ی شریفه چنین است: خداوند متعال چون این آفریدگان و این عالم را (در روز قیامت) فانی می‌نماید، و اهل بهشت را در بهشت و اهل دوزخ را در دوزخ ساکن می‌کند، جهانی غیر از این جهان را از نو می‌آفریند، و از نو جهانی بدون این که نیازی به نر و ماده باشد بنا می‌کند که او را به یگانگی پرستش می‌کنند، برای آنها زمینی غیر از این زمین می‌آفریند تا روی آن زندگی کنند، و آسمانی غیر از این آسمان تا بر آنها سایه افکند.
شاید به نظر تو می‌رسد که خدای متعال فقط این یک جهان را آفریده است! یا فکر می‌کنی که خدای جز شما بشری نیافریده است.
آری، به خدا سوگند؛ تحقیقا خداوند تبارک و تعالی هزاران هزار جهان و هزاران هزار آدم آفریده، و تو در آخر این عوالم و جهانها و آن آدمیان واقع شده‌ای.
عن جابر بن یزید قال: سألت أباجعفر علیه‌السلام عن قول الله عزوجل: (أفعیینا بالخلق الأول بل هم فی لبس من خلق جدید) [1] .
فقال: یا جابر! تأویل ذلک؛ ان الله عزوجل اذا أفنی هذا الخلق و هذا العالم و سکن (و أسکن) أهل الجنة الجنة، و أهل النار النار، جدد الله عزوجل عالما غیر هذا العالم و جدد عالما من غیر فحولة و لا اناث یعبدونه و یوحدونه و یخلق لهم أرضا غیر هذا الأرض تحملهم، و سماء غیر هذه السماء تظلهم.
لعلک تری أن الله عزوجل انما خلق هذا العالم الواحد! أو تری أن الله عزوجل لم یخلق بشرا غیرکم؟
بلی و الله، لقد خلق الله تبارک و تعالی ألف ألف عالم، و ألف ألف آدم، و أنت فی آخر تلک العوالم و اولئک الآدمیین. [2] .