دعوت به باطل

امام باقر علیه‌السلام فرموده است: خدای متعال ایمان را بر چهار پایه قرار داده، بر صبر و یقین و عدالت و جهاد.
و از موسی به عبدالله بن حسن در حدیثی نقل می‌کند که: هنگامی که اسماعیل بن عبدالله بن جعفر و حضرت صادق علیه‌السلام را به بیعت با محمد بن عبدالله بن حسن دعوت کردند، و هر دو امتناع کردند، اسماعیل به حضرت صادق علیه‌السلام عرض کرد: تو را به خدا! به یاد داری که روزی من در خدمت پدرت، محمد بن علی علیه‌السلام رسیدم، و دو حله زرد در برداشتم؛ پس مدتی در من نگریست و سپس گریه کرد. گفتم: چرا می‌گریی؟
فرمود: برای این که تو را در پیری می‌کشند و خونت هدر می‌رود و دو بز در خون تو با هم نمی‌جنگند (یعنی در خونخواهی تو خصومتی رخ نمی‌دهد و کسی به طلب خون تو بر نمی‌خیزد). گفتم: این واقعه چه وقت است؟ فرمود: وقتی که تو را به باطل دعوت کنند و نپذیری و هرگاه آن لوچ (چپ چشم) نامبارک قومش را که به آل حسن علیه‌السلام نسبت دارد، دیدی که بر منبر پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم نشسته و مردم را به خود می‌خواند و نام عاریت بر خود نهاده (یعنی خود را امام می‌نامد) پس دیدار خویش را با فامیلت تازه کن و وصیت خود را بنویس که همان روز یا فردا کشته می‌شوی؟ حضرت صادق علیه‌السلام فرمود: آری؛ تا آن جا که گفت: پس به خدا! قبل از عصر برادر زادگانش، پسران معاویة بن عبدالله بن جعفر بر او وارد شدند و پامالش کردند تا او را کشتند.