خرماهای تازه از درخت خشکیده

می‌گویند از امام صادق علیه‌السلام مرویست که: ابوجعفر امام باقر علیه‌السلام به سرزمینی رفت و در آنجا خیمه‌اش را برپا نمود.
سپس از خیمه خارج شد و زیر درخت خرمای خشکی رفت و حمد و ثنای خدا را به جای آورد و طوری سخن گفت که من مثل آن را نشنیده بودم.
سپس فرمود: «ای درخت خرما! از آنچه که خدا در تو قرار داده است به ما بخوران.»
پس از آن درخت، خرمای سرخ و زردی افتاد. پس حضرت از آن خورد و ابوامیه انصاری نیز با آن حضرت بود. حضرت فرمود: «ای ابو امیه! این آیت ما مانند آیت حضرت مریم است وقتی که درخت را حرکت داد و خرمای تازه برای او فرو ریخت.» [1] .
همچنین عبدالرحمن بن کثیر می‌گوید: همراه امام باقر علیه‌السلام در راه مدینه در منزلی، فرود آمدیم. در آنجا درخت خرمای خشکی بود، دیدم که امام محمد باقر علیه‌السلام زیر لب دعایی خواندند، در همان حال ناگهان خرمای بسیاری که سرخ و زرد بودند از آن درخت به وجود آمد و بر روی زمین ریخت و ما مشغول خوردن آنها شدیم. [2] .