نمیریه

«نمیریه» از «غلاة» شیعه و پیروان محمدبن نصیر نمیری بودند که در روزگار امام علی بن محمدعلیه السلام قائل به امامت او گردیدند. پس از وی به پیامبری مردی که محمدبن نصیر نمیری نام داشت، اعتقاد پیدا کردند! (محمد بن نصیر نمیری) شیخ طوسی در رجال خود، وی را از یاران امام محمدتقی‌علیه السلام و در «کتاب الغیبة» او را از یاران امام حسن عسکری‌علیه السلام شمرده است و چون امام‌علیه السلام درگذشت، دعوی بابیّت و مقام محمدبن عثمان را - که از نواب اربعه و اصحاب امام زمان بود - کرد.
ابوجعفر محمدبن عثمان وی را لعنت نمود و از وی تبرّی جست.
علامه حلی در قسمت دوم از رجال خود گوید: محمدبن نصیر از بزرگان بصره بود ومردی دانشمند به شمار می‌رفت، ولی در حدیث و روایت او را از ضعفا شمرده است.
آنان می‌پندارند: خدای تعالی برخی اوقات در جسد حضرت علی‌علیه السلام حلول می‌کرد. محمدبن نصیر نمیری دعوی نبوّت می‌کرد و می‌گفت که: امام حسن عسکری‌علیه السلام وی را بدان کار برانگیخت و او خدا است.
وی درباره «تناسخ» سخن می‌گفت و در مورد ابوالحسن امام عسکری‌علیه السلام گزافه‌گویی می‌کرد. دارای عقاید بسیار فاسدی بود و برخی از حرام‌ها را حلال می‌شمرد. برخی فرقه «نصیریه» را منسوب به محمدبن نصیر نمیری دانسته‌اند. [1] .
محمدبن موسی بن حسن فرات - که از وزرای عباسیان بود - او را تقویت می‌کرد. وقتی هنگام مرگ محمدبن موسی فرا رسید، کسی از یارانش پرسید: پس از تو چه کسی جانشین خواهد بود؟ چون از رنج بیماری زبانش بند آمده بود، چیزی جز کلمه «احمد» نگفت.
وقتی او درگذشت، پیروانش بر سر نام «احمد» گفت‌وگوی بسیار کردند و ندانستند که خواست وی از آن نام، کدامین احمد بود!
پس بر سه گروه شدند: عده‌ای گفتند: احمد پسر وی است. گروهی گفتند: احمدبن محمدبن موسی بن حسن فرات است که از رجال بد نام امامیّه بود. دسته سوم گفتند: محمدبن محمدبن بشربن زید بود. سرانجام پراکنده شدند.