برترین صدقه‌

عونک للضعیف من أفضل الصدقة. [1] .
اندیشه دینی تعاون و کمک به دیگران است. پیشوایان دینی آموختند که انسان هماره باید به فکر نجات دیگران باشد. انسانی که در اندیشه نجات خویش است، اندیشه دینی ندارد. اندیشه همخوان با اندیشه و رفتار عترت این است که فرد در فکر نجات دیگران باشد. در فکر گرفتن دستان ضعیفان و آسیب پذیرهای جامعه باشد.
ابو ابراهیم موسی بن جعفر علیه‌السلام در این باره می‌فرماید: بهترین صدقه در راه خدا این است که دست فقیر و ناتوانی را بگیری، عونک للضعیف من افضل الصدقة. این روحیه تعاون و همگرایی عترت است. این اندیشه جامعه را بارور می‌سازد. این اندیشه از جامعه انسانی جامعه تعامل و تعاون می‌سازد نه جامعه تکاثر و تکالب! این اندیشه به جامعه روح تعاون و تعامل که عامل ثبات و پیشرفت می‌باشد، می‌بخشد. این سیره به جامعه می‌آموزد که جامعه اسلامی هماره باید در اندیشه افراد آسیب پذیر باشد. سازمان هایی مانند تأمین اجتماعی، بهزیستی، امداد و امثال این‌ها باید آن گونه رشد و توسعه بیابند و توانمند باشند تا تمام افراد آسیب پذیر جامعه را زیر پوشش قرار دهند. این پیام فرموده امام کاظم علیه‌السلام است. امام کاظم علیه‌السلام دست گیری از آسیب پذیران را برترین صدقه معرفی می‌کند همان طور که رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم بر همگان آموخت: أنا و کافل الیتیم کهاتین فی الجنة، [2] «من و کسی که متکفل امور یتیم است، همانند دو انگشت، در بهشت همراه هم هستیم».