ادرار کجا و گناه از کیست؟

در کتابهای مختلفی وارد شده است:
در یکی از سالها ابوحنیفه - که رهبر و امام فرقه حنفی‌ها از اهل سنت می‌باشد - در زمان امام جعفر صادق علیه‌السلام وارد مدینه طیبه گردید و به قصد دیدار آن حضرت راهی منزلش شد؛ و در راهروی منزل حضرت به انتظار اجازه ورود، نشست.
در همین بین، کودک خردسالی از منزل امام علیه‌السلام بیرون آمد، ابوحنیفه از او پرسید: در شهر شما شخصی غریب کجا می‌تواند ادرار و دفع حاجت کند؟
کودک کنار دیوار نشست و بر آن دیوار تکیه زد و سپس اظهار نمود: کنار نهر آب، زیر درختان میوه دار، کنار دیوار مساجد، در مسیر و محل عبور اشخاص، رو به قبله و پشت به قبله نباشد؛ و غیر از این موارد هر کجای دیگر باشد مانعی ندارد.
ابوحنیفه گوید: چنین جوابی از آن کودک برای من تعجب آور بود، پرسیدم: نام تو چیست؟
گفت: من موسی، پسر جعفر، پسر محمد، پسر علی، پسر حسین پسرعلی، پسر ابوطالب هستم. گفتم: گناه از چه کسی است و چگونه سرچشمه می‌گیرد؟ فرمود: گناه و خطا یکی از این چند حالت را دارد: یا از طرف خداوند باید باشد، که صحیح و سزاوار نیست که خداوند متعال سبب و باعث گناه بنده اش گردد؛ و سپس او را مورد عذاب قرار دهد. یا آن که از طرف خداوند و بنده می‌باشد، که آن هم صحیح نیست چون که قبیح است شریکی مانند خداوند، شریک ضعیف خود را بر انجام گناه عذاب کند. و یا آن که گناه و خطا از خود انسان سر می‌زند، که حق مطلب نیز همین است. پس اگر خداوند عذاب نماید، حق دارد؛ و اگر عفو نماید و ببخشد از روی فضل و کرم و محبت او نسبت به بنده اش می‌باشد [1] .