وصیت درباره خانواده

ابراهیم بن عبدالله جعفری از گوهری از اهل بیتش روایت نموده که موسی بن جعفر علیهماالسلام برادرش اسحاق را با ابراهیم بن محمد جعفری و جعفر بن صالح و معاویه جعفری و یحیی بن حسین بن زید و سعید بن عمران و محمد بن حارث و یزید بن سلیط و بن جعفر اسلمی بر وصیت خود گواه گرفت که آن حضرت شهادت می‌دهد بر اینکه خدائی جز خدای یگانه نیست و محمد صلی الله علیه و آله و سلم بنده و رسول است و قیامت که در وجود آن هیچگونه شکی نیست آمدنی است و یقیناً خداوند مردگان را مبعوث خواهد نمود و البته مبعوث شدن مردم پس از مرگ حق است و رسیدگی به حساب و اعمال بندگان و قصاص و وقوف در پیشگاه خداوند عزوجل، و آنچه به محمد صلی الله علیه و آله و سلم از جانب پروردگارش نازل شده و آنچه جبرئیل به او آورده همگی حق است و من بر این عقیده زندگی کرده و بر این عقیده می‌میرم و انشاءالله با چنین عقیده‌ای هم مبعوث خواهم شد. این اشخاص را گواه می‌گیرم که این وصیت من است به خط خودم، و وصیت جدم امیرالمؤمنین و محمد بن علی علیهماالسلام را حرف به حرف استنساخ کرده‌ام و وصیت پدرم جعفر بن محمد علیهماالسلام هم مانند این است و خود نیز به پسر علی (حضرت رضا علیه‌السلام) وصیت می‌کنم و پسرانم را همراه او می‌کنم به شرط اینکه او بخواهد و آنها را شایسته تشخیص دهد و دوست داشته باشد که تثبیتشان کند و اگر نسبت به آنها اکراه داشت و خواست که آنها را خارج سازد در اختیار اوست و با وجود وی آنها را اختیاری نیست.
و نیز وصیت نمودم به او و پسرانم ابراهیم و عباس و اسماعیل و احمد و ام‌احمد سرپرستی موقوفات و اموال و بردگان و کودکانم را که بازماندگان من هستند ولی سرپرستی زنانم با علی است، نه با آنها، و تولیت ثلث پدرم و ثلث خودم نیز فقط با اوست که در هر راهی خواهد مصرف کند و این مورد حق او مانند حق صاحب مال است نسبت به مالش که اگر خواست بفروشد و ببخشد و یا واگذار کند و یا به کسانی که از آنها نام بردم و یا به دیگران که نامی از آنها برده نشده صدقه دهد که اختیار با اوست و او نسبت به مال و اهل و فرزندانم مانند خود من است و چنانچه بخواهد برادرانش را که من در این وصیت نام بردم ثابت نگه دارد و اگر نخواهد اختیار خواهد داشت که خارجشان کند و او را در این کار ملامتی نیست و کسی حق رد کردن او را ندارد و چنانچه مشاهده نمود که وضع و حال آنها نسبت به موقعی که من از آنان جدا می‌شوم تغییر کرده حق دارد که آنها را تحت سرپرستی خود در آورد و اگر یکی از آنها بخواهد خواهر خود را به کسی تزویج کند چنین اقدامی را نکند مگر با اجازه‌ی او زیرا وی به امر ازدواج خانواده‌اش آشناتر است و هر شخص صاحب نفوذ و یا کس دیگری از مردم چنانچه بخواهد از این امر جلوگیری کند یا او را در اجرای مفاد این وصیت‌نامه و یا نسبت به اشخاصی که نام بردم ممانعت نماید از خدا و رسولش بیزاری جسته و خدا و رسولش نیز از او بیزار باشند و لعنت و خشم خدا و لعنت لعن‌کنندگان و فرشتگان مقرب و پیغمبران و رسولان و گروه مؤمنین بر اوست. و هیچ یک از حکام و صاحبان قدرت حق ندارد مانع کار او شود من از او دادخواهی و ادعائی ندارم و برای هیچیک از فرزندانم نزد او مالی نیست و او هر چه گوید درست است اگر کم کند او بهتر داند و اگر بیشتر کند او همچنین راستگو است. و مقصود من از وارد کردن بعضی از فرزندانم در این وصیت فقط احترام و تکریم آنها است و اما کنیزانی که از من اولاد دارند هر کدام از آنها که در منزل خود بمانند و رعایت خود حجاب کنند اگر او (حضرت رضا علیه‌السلام) صلاح داند آنچه در حال حیات من داشتند برای آنها محفوظ است و هر کدام از آنها که شوهری اختیار کنند دیگر حق بازگشت به حرمسرای مرا ندارند مگر در صورتی که علی رأی دیگری دهد و همچنین است وضع و حال دختران من که هیچیک از برادران و هیچ صاحب قدرتی و هیچ عموئی حق ندارد دخترانم را بدون مشورت علی شوهر دهد، اگر چنین کاری را کنند با خدا و رسولش مخالفت کرده و با حکومت خدائی جنگیده‌اند و علی به ازدواج خانواده‌ی خویش آشناتر است که اگر خواست آنها را به شوهر دهد می‌دهد، و اگر نخواست نمی‌دهد و من به آن زن‌ها همچنانکه در مکتوبم نوشته‌ام وصیت کرده‌ام و خدا را به آنها گواه گرفته‌ام و علی و ام‌احمد نیز گواهند و هیچکس نباید وصیت مرا بر خلاف آنچه ذکر کرده و نام برده‌ام فاش کرده و انتشار دهد پس هر کس بدی کند به خود کرده و هر که نیکی کند به خود کرده است. و ما ربک بظلام للعبید و صلی الله علی محمد و علی اله. [1] .