محمد بن طلحه شافعی

«موسی بن جعفر، کاظم علیهماالسلام، امام گرانقدر، والامقام، کوشا و تلاشگر در راه خدا، مشهور به کرامتها، شب را به سجده و قیام و روز را به صدقه و روزه می‌گذراند. به خاطر حلم و گذشت از تجاوزگران به حقش، کاظم خوانده شد، کسی را که به وی بدی کرده بود با احسان و نیکی پاداش می‌داد و با تبهکار و جانی با گذشت روبرو می‌شد. به دلیل عبادت فراوان او را «عبد صالح» گفتند و در عراق معروف به باب الحوائج الی الله است، از آن رو که خواسته‌های کسانی که در نزد خدا، او را وسیله قرار داده‌اند، برآورده می‌گردد. از کراماتش عقول سرگردان و چنان داوری می‌کنند که او در پیشگاه خدا مقامی والا و استوار دارد»[1] .