اخلاق نیک امام کاظم

در مدینه شخصی از بستگان عمر بن خطاب با امام صادق علیه‌السلام دشمنی می‌کرد و به طور مکرر با کمال گستاخی از آن حضرت و خاندان رسالت بدگویی می‌نمود، چند نفر از یاران امام کاظم علیه‌السلام به آن حضرت عرض کردند: «به ما اجازه بده تا این نامرد تبهکار را سر به نیست کنیم.» امام کاظم علیه‌السلام آنها را به شدت از این کار برحذر داشت و سپس فرمود: او اکنون کجاست؟ گفتند: در فلان مزرعه مشغول کشاورزی است، امام بر مرکب خود سوار شد و به سراغ او رفت، وقتی به مزرعه او رسید، او با ناراحتی فریاد زد: «آهای! کشت و کار ما را پامال نکن.»
امام کاظم علیه‌السلام همچنان به طرف او رفت، وقتی به او رسید، به او فرمود: خسته نباشی، سپس با چهره‌ای خندان احوال او را پرسید و فرمود: تاکنون چقدر در این مزرعه خرج کرده‌ای؟ او گفت: «صد دینار.» امام کاظم: امیدداری چقدر محصول برداری؟ او گفت: علم غیب ندارم.
امام کاظم: من می‌گویم، چقدر امید داری برداشت کنی؟ او گفت: امیدوارم 200 دینار برداشت نمایم. امام کاظم علیه‌السلام کیسه‌ای که محتوی 300 دینار بود به او داد و فرمود: این را بگیر و خداوند آنچه را که امید برداشت از این مزرعه داری به تو بدهد.
آن شخص گستاخ، در برابر حسن اخلاق امام کاظم علیه‌السلام آن چنان تحت تأثیر قرار گرفت که همان لحظه به عذرخواهی پرداخت، و ملتمسانه از آقا خواست که او را ببخشد. امام کاظم علیه‌السلام در حالی که با لبخند خود، نشان می‌داد که او را بخشیده از آنجا گذشت، چند روزی نگذشت که اصحاب امام کاظم علیه‌السلام دیدند آن مرد عمری در مسجد به محضر امام آمد، با کمال خوشرویی به امام نگریست و گفت: الله اعلم حیث یجعل رسالته: «خداوند آگاهتر است که رسالتش را در وجود چه کسی قرار دهد؟» (انعام / 124)
یاران دیدند برخورد آن مرد گستاخ و خشن، به طور کامل عوض شده، بار دیگر امام را ستود و سؤالاتی کرد و امام پاسخ او را داد، و او رفت. امام کاظم علیه‌السلام هنگام بازگشت به خانه، به اصحاب فرمود: «این همان شخص بود که شما از من اجازه می‌خواستید تا او را بکشید، اینک می‌پرسم کدام یک از این دو راه بهتر بود؟ آنچه شما می‌خواستید، یا آنچه من انجام دادم؟ من با دادن اندکی پول کارش را سامان دادم و روانش را اصلاح نمودم؟» [1] .