گره‌گشایی از کار دیگران

پیشوای هفتم (ع) نسبت به همه مردم، مهربان و دلسوز بود و در رفع نیازمندی‌ها و مشکلات آنان می‌کوشید، هیچ کس بدان حضرت روی نمی‌آورد مگر آن که خوشحال و راضی بر می‌گشت. علی بن طاهر صوری از یکی از اهالی ری نقل می‌کند که می‌گفت: «یکی از نویسندگان یحیی بن خالد به حکومت ری منصوب شد. من مقداری مالیات بدهکار بودم و می‌ترسیدم چنان چه آن را از من مطالبه کند تهیدست شوم. عده‌ای گفتند: او طرفدار مذهب اهل بیت است، ولی من همچنان از رفتن نزد او بیمناک بودم. سرانجام تصمیم گرفتم به نزد مولایم موسی بن جعفر (ع) بروم و او را در جریان بگذارم. پس از آن که خدمت امام رسیدم آن حضرت نامه‌ای بدین مضمون برای والی ری نوشت: «به نام خداوند بخشنده مهربان. بدان! برای خداوند در زیر عرشش سایه‌ای است که از آن بهره نمی‌گیرد مگر کسی که به برادرش نیکی کند، یا او را از غم و اندوهی رهایی بخشد و یا او را خوشحال سازد؛ حامل نامه برادر توست. والسلام».
پس از بازگشت، نزد والی رفتم و گفتم: فرستاده امام صابر هستم. والی با پای برهنه تا در خانه آمد و مرا در بغل گرفت و بوسید و از حال امام رضا (ع) پرسید و پس از مشاهده دستخط امام (ع) نیمی از اموال خود را به من داد، آنگاه اسم مرا از دفتر مالیات حذف کرد و نسبت به بدهی‌هایم قبض رسید داد.» [1] .