حافظ أبی‌بکر احمد بن علی الخطیب البغدادی

فقیه، محدث، مورخ و ادیب و از مشاهیر حفاظ و فقها می‌باشد(متوفی 463 ه) و تألیفات او را بعضیها در حدود صد کتاب نوشته‌اند که مشهورترین آنها «تاریخ بغداد» است. وی درباره امام موسی کاظم علیه‌السلام می‌نویسد: «کان موسی بن جعفر یدعی العبد الصالح من عبادته و اجتهاده روی اصحابنا انه دخل مسجد رسول الله صلی الله علیه و آله فسجد سجدة فی اول اللیل، و سمع و هو یقول فی سجوده: عظم الذنب من عندی فلیحسن العفو عندک. یا أهل التقوی و یا أهل المغفرة. فجعل یرددها حتی اصبح و کان سخیا کریما، و کان یبلغه عن الرجل انه یؤذیه فیبعث الیه بصرة فیها ألف دینار و کان یصر الصرر ثلاثمائة دینار و اربعمأة دینار و مأتی دینار ثم یقسمها بالمدینة و کان مثل صرر موسی بن جعفر علیه‌السلام إذا جاءت الإنسان الصرة فقد استغنی» [1] . «موسی بن جعفر به جهت کثرت عبادت و اجتهادش «عبدصالح» نامیده می‌شد. اصحاب ما روایت کردند که او اول شب داخل مسجد رسول خدا شد و به سجده رفت و شنیده شد که در سجده می‌گفت: عظم الذنب من عندی فلیحسن العفو عندک..» به این ذکر چندان مداومت فرمود که سپیده صبح بر دمید. او سخاوتمند و بزرگوار بود و کسی که با وی بدی می‌کرد، کیسه هزار دینار برایش می‌فرستاد و کیسه‌ها را 300 دینار؛ 400 دینار؛ و 200 دینار بسته‌بندی می‌کرد و در میان فقرای مدینه تقسیم می‌نمود. و میان مردم معروف بود که اگر کیسه‌ای از آن حضرت به کسی برسد، او دیگر فقیر و تنگدستی را پشت سر می‌گذارد».