نام‌های شیعیان در دیوانی نزد امامان

صفار قمی با سند خود از حذیفه نقل کرده است:
امام حسن علیه‌السلام، معاویه را ترک کرد و به مدینه برگشت. من در راه بازگشت، همراه او بودم. پیش روی آن حضرت، بار شتری بود که از او جدا نمی‌شد. روزی عرض کردم:ای ابامحمد! فدایت شوم، این بار، پیوسته همراه شماست! فرمود:حذیفه! آیا می‌دانی چیست؟
عرض کردم:نه. فرمود:این، آن دیوان است. عرض کردم:دیوان چه چیز؟ فرمود:دیوانی که در آن، نام‌های شیعیان ماست. عرض کردم:فدایت شوم، نام مرا نشان ده. فرمود:فردا، سپیده دم بیا. و من همراه برادرزاده‌ی خود - که خواندن می‌دانست - بامدادان نزد او آمدیم. فرمود:چه می‌خواهی؟ عرض کردم:همان که وعده فرمودی. فرمود:این جوان کیست؟ عرض کردم:برادرزاده‌ام، که خواندن می‌داند و من نمی‌دانم. فرمود:بنشین. و نشستم. فرمود:آن دیوان میانی را بیاورید. آوردند، پس این جوان نگریست و دید نام‌ها آشکار است. در همان حال که می‌خواند، گفت:هان! عموجان!، این نام من است. من گفتم:مادرت به عزایت بنشیند! ببین نام من کجاست؟ و ورق زد [و گشت] و گفت:هان! این است، این نام شماست. و هر دو شادمان شدیم، و آن جوان، در رکاب حسین بن علی علیه‌السلام [در کربلا] به شهادت رسید. [1] .