قصرهای گوناگون یا حدیث گریه

هنگامی که امام حسن مجتبی علیه‌السلام بر اثر زهری که به او خوراندند، مسموم شد و در بستر شهادت قرار گرفت، اثر زهر به گونه‌ای آن حضرت را رنجور کرد که رنگ مبارکش سبز شد. امام حسین علیه‌السلام به بالین برادر آمد و به ایشان فرمود: چرا رنگ تو را این گونه مایل به سبز می‌بینم؟
امام حسن علیه‌السلام گریست و فرمود: برادرم؛ حدیث جدم رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم در مورد من و تو صحیح است.
آنگاه این دو برادر دست به گردن هم انداختند و مدت طولانی با هم گریه کردند.
از امام حسن علیه‌السلام سؤال شد حدیث جدت چه بود؟ فرمود:
جدم رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم به من خبر داد، هنگامی که در شب معراج وارد باغهای بهشت شدم، و از کنار خانه‌های مؤمنان عبور می‌کردم، دو قصر باشکوه را در کنار هم دیدم که هر دو هم شکل و همسان بودند، ولی یکی از آنها از زبرجد سبز و دیگری از یاقوت سرخ ساخته شده بود.
به جبرئیل گفتم: خداوند این دو قصر را برای چه کسانی بنا کرده است؟
جبرئیل گفت: یکی از آنها از آن حسن علیه‌السلام و دیگری برای حسین علیه‌السلام است.
گفتم: ای جبرئیل؛ چرا رنگ آنها مانند هم نیست و متفاوت است؟
جبرئیل ساکت شد و جوابی نداد. به او گفتم چرا سخن نمی‌گوئی؟
کفت: از شما شرم دارم بگویم.
گفتم ای جبرئیل، تو را به خدا سوگندت می‌دهم که علت گوناگونی این دو قصر را به من بگوئی.
جبرئیل گفت: راز سبز بودن قصر امام حسن علیه‌السلام این است که او به وسیله زهر از دنیا می‌رود، و هنگام شهادت بدنش بر اثر زهر سبز رنگ می‌گردد. و اما سرخی قصر امام حسین علیه‌السلام از این روست که او کشته می‌شود و چهره‌اش به خونش سرخ می‌گردد.
در این هنگام امام حسن و امام حسین علیهماالسلام گریستند و حاضران، صدا به گریه و نوحه بلند نمودند. [1] .