حرم (حد حرم الهی در مکه)

بر طبق نقل آیات قرآن کریم، [1] پس از آن که حضرت آدم علیه‌السلام با نزدیک شدن به درختی که از آن نهی شده بود، مرتکب ترک اولی شد، و در این حد خدا را نافرمانی کرد، که خداوند او را به زمین هبوط داد. امام حسن علیه‌السلام در این زمینه فرمود:
قال علیه‌السلام:
ان آدم علیه‌السلام لما هبط من الجنة هبط علی أبی‌قبیس و الناس یقولون بالهند، فشکی الی ربه الوحشة و انه لا یسمع ما کان یسمع فی الجنة فأهبط الله تعالی علیه یاقوتة حمراء فوضعت فی موضع البیت فکان یطوف بها آدم علیه‌السلام و کان یبلغ ضوؤها الأعلام فعلمت الأعلام علی ضوئها فجعله الله عزوجل حرما [2] .
امام حسن علیه‌السلام فرمود:
(زمانی که منزلت و جایگاه حضرت آدم در پیشگاه خداوند دچار تغییر شد و خداوند او را از بهشت فرو فرستاد، حضرت آدم (که درود خدا بر پیامبر ما و آلش و بر او باد) بر فراز [کوه] ابوقبیس فرود آمد. (اما مردم [اهل سنت] می‌گویند بر سرزمین هندوستان فرود آمده است) وی از تنهایی و از اینکه آنچه را که در بهشت می‌شنید، اکنون نمی‌شنود، به درگاه خداوند شکایت کرد.
این بود که خداوند یاقوت سرخی را فرو فرستاد که در جایگاه فعلی بیت (الله الحرام «کعبه») نهاده شد. و حضرت آدم همواره بر آن طواف می‌کرد و از آن یاقوت نوری بر می‌خاست که پرتو آن به قله‌ی کوه‌های بزرگ اطراف می‌تابید، چنان که آن قله‌ها از تابش آن نور، دیده می‌شدند، و به همین خاطر خدای بزرگ آنجا را حرم قرار داد.)