توسل به آبرومندان، تنها راه نجات

اسماعیل بن یزید می‌گوید: امام باقر علیه‌السلام فرمودند:
مردی در زمان رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم گناهکار بود (و حکم دستگیری او صادر شده بود) آن شخص مدتی متواری شده و جرئت نداشت از خانه بیرون آید و برای نجات خود دنبال وسیله‌ای می‌گشت، تا اینکه روزی در راه خلوتی امام حسن و امام حسین علیهماالسلام را دید. دوید و ایشان را برداشت و بر دوش خود سوار نمود و به محضر مبارک رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم رسید و عرض کرد:
یا رسول الله؛ انی مستجیر بالله و بهما.
ای رسول خدا؛ به راستی که من به خدا و این دو فرزندانت پناه آورده‌ام.
پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله و سلم چنان خندید تا اینکه دست مبارکش را به دهان خویش نهاد. سپس به آن مرد فرمود: «اذهب فانت طلیق». «برو تو آزاد شدی». و به امام حسن و امام حسین علیهماالسلام فرمودند: من شفاعت شما را در این امر پذیرفتم.
در آن حال خداوند - به جهت تأیید این شفاعت - این آیه شریفه را نازل فرمود: (و لو أنهم اذ ظلموا أنفسهم جاؤک فاستغفرو الله و استغفر لهم الرسول لوجدوا الله توابا رحیما) [1] اگر اینان زمانی که به نفسهای خود ستم کردند نزد تو آمدند و از خدا آمرزش خواستند و برای آنها آمرزش طلبیدی، هر آینه آن‌ها خداوند را توبه‌پذیر و مهربان می‌یابند [2] .
(بدین گونه امام حسن و امام حسین علیهماالسلام سبب قبولی توبه گنهکاری شد).