اموات با او به سخن می‌نشستند و به ساخت شریفش دست حاجت دراز می‌کردند و از آنچه بیم داشتند، بدو پناه می‌بردند:
یک روز، پس از آنکه با اصحاب خود نماز گزارد، فرمود:
آیا در اینجاکسی از تیره بنی نجار هست؟ هم اینک شخصی از این قبیله جلو در بهشت زندانی گشته است و به وی اجازه ورود نداده اند؛ زیرا به فلان شخص یهودی سه درهم بدهی دارد. با آنکه مدیون، در راه خدا کشته شده بود.
قال علی (ع):... و لقد کلمه الموتی من بعد موتهم و استغاثوه مما خافوا تبعته و لقد صلی باصحابه ذات فقال: ما هاهنا من بنی النجار احد و صاحبهم محتبس علی باب الجنه بثلاثه دراهم لفلان الیهودی و کان شهیدا؟ [1] .