یکی دیگر از فرمانداران امام «منذر بن جارود» بود.
پس از آنکه در بیت‌المال سوء استفاده نمود، حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام نامه تندی به او نوشت و فرمود:
«إلی المنذر بن الجارود العبدی، وقد خان فی بعض ما ولّاه من أعماله»
ذمّ الخیانة الاقتصادّیة
أَمَّا بَعْدُ، فَإِنَّ صَلَاحَ أَبِیکَ غَرَّنِی مِنْکَ، وَظَنَنْتُ أَنَّکَ تَتَّبِعُ هَدْیهُ، وَتَسْلُکَ سَبِیلَهُ، فَإِذَا أَنْتَ فِیما رُقِّی إِلَی عَنْکَ لَا تَدَعُ لِهَوَاکَ انْقِیاداً، وَلَا تُبْقِی لِآخِرَتِکَ عَتَاداً.
تَعْمُرُ دُنْیاکَ بِخَرَابِ آخِرَتِکَ، وَتَصِلُ عَشِیرَتَکَ بِقَطِیعَةِ دِینِکَ.
وَلَئِنْ کَانَ مَا بَلَغَنِی عَنْکَ حَقّاً، لَجَمَلُ أَهْلِکَ وَشِسْعُ نَعْلِکَ خَیرٌ مِنْکَ، وَمَنْ کَانَ بِصِفَتِکَ فَلَیسَ بِأَهْلٍ أَنْ یسَدَّ بِهِ ثَغْرٌ، أَوْ ینْفَذَ بِهِ أَمْرٌ، أَوْ یعْلَی لَهُ قَدْرٌ، أَوْ یشْرَکَ فِی أَمَانَةٍ، أَوْ یؤْمَنَ عَلَی جِبَایةٍ.
فَأَقْبِلْ إِلَی حِینَ یصِلُ إِلَیکَ کِتَابِی هذَا، إِنْ شَاءَ اللَّهُ.
و المنذر بن الجارود هذا هو الذی قال فیه أمیرالمؤمنین علیه السلام: إنه لنظّارٌ فی عِطفیه مختال فی بُرْدَیه، نَفّالٌ فی شِرَاکَیهِ.
(نامه به منذر بن جارود عبدی، که در فرمانداری خود خیانتی مرتکب شد)
سرزنش از خیانت اقتصادی
پس از یاد خدا و درود! همانا، شایستگی پدرت مرا نسبت به تو خوشبین، و گمان کردم همانند پدرت می‌باشی، [1] و راه او را می‌روی، ناگهان به من خبر دادند، که در هواپرستی چیزی فروگذار نکرده، و توشه‌ای برای آخرت خود باقی نگذاشته‌ای، دنیای خود را با تباه کردن آخرت آبادان می‌کنی، و برای پیوستن با خویشاوندانت از دین خدا بریدی، اگر آن چه به من گزارش رسیده، درست باشد، شتر خانه‌ات، و بند کفش تو از تو باارزش‌تر است، و کسی که همانند تو باشد، نه لیاقت پاسداری از مرزهای کشور را دارد، و نه می‌تواند کاری را به انجام رساند، یا ارزش او بالا رود، یا شریک در امانت باشد یا از خیانتی دور ماند پس چون این نامه به دست تو رسد، نزد من بیا. ان‌شاءالله.
(مُنذر کسی است که امیرمؤمنان درباره او فرمود: آدم متکبّری است، به دو جانب خود می‌نگرد، و در دو جامه که بر تن دارد می‌خرامد، و پیوسته بر بند کفش خود می‌دمد که گرد ننشیند). [2] .
و آنگاه او را برای مدّتی زندانی کرد.