امام صادق علیه‌السلام فرمود: معاویه را خزانه‌داری بود به نام جبیر خابور که مادری پیر در کوفه داشت، روزی به معاویه گفت: من مادری پیر در کوفه دارم، مشتاق دیدار او هستم، اجازه بده بروم او را ببینم و حق مادری او را ادا کنم.
معاویه گفت: با کوفه چه کار داری؟ در آنجا مرد جادوگر کاهنی [1] است به نام علی بن ابیطالب، من در امان نیستم که تو را گمراه کند.
جبیر گفت: مرا با علی چه کار؟ من به دیدن مادرم می‌روم تا حق مادری او را ادا کنم. معاویه بار دیگر سخن خود را تکرار کرد ولی در اثر اصرار جبیر اجازه داد و او به کوفه آمد حضرت علی علیه‌السلام وقتی جبیر را دید به او فرمود: آگاه باش (ای جبیر) که تو گنجی از گنجهای خداوند می‌باشی و معاویه پنداشته است که من جادوگر و کاهن هستم و اینرا با تو در میان گذارده است.
عرض کرد: همینطور است به خدا قسم این چنین پنداشته است. فرمود: با تو مالی است که آنرا در عین التمر [2] پنهان کرده‌ای، عرض کرد: راست می‌گوئی ای امیرالمؤمنین! آنگاه حضرت به امام حسن علیه‌السلام فرمود تا او را به خانه برده به نیکویی پذیرایی نماید. [3] .