همانا من در گذشته، یاران پیامبر صلی الله علیه و آله را دیده‌ام. اما اینک در بین شما کسی را که همانند آنان باشد، نمی‌بینم. آنان روز را ژولیده مو و گردآلود به شب می‌رساندند و شب را در حال سجده یا قیام به سر می‌بردند.
گاه پیشانی بندگی بر زمین می‌سودند و گاه گونه‌ها بر خاک می‌نهادند. از یاد قیامت چنان بی قرار بودند که گویی بر پاره‌ای از آتش ایستاده‌اند. در اثر سجده‌های طولانی میان دو چشمشان، چونان زانوان «بز» پینه بسته بود. اگر نام خدا برده می‌شد سرشک اشک از دیدگانشان جاری می‌شد به طوری که گریبانهایشان تر می‌گردید. از بیم کفر الهی یا شوق امیدی که در دل داشتند، بسان درخت در روز تندباد بر خود می‌لرزیدند.
قال أمیرالمؤمنین علیه‌السلام فی بعض خطبه: لقد رأیت أصحاب محمد صلی الله علیه و آله فما أری أحدا منکم یشبههم لقد کانوا یصبحون شعثا غبرا قد باتوا سجدا و قیاما یراوحون بین جباههم و خدودهم و یقفون علی مثل الجمر من ذکر معادهم. کأن بین أعینهم رکب المعزی من طول سجودهم. اذا ذکر الله هملت أعینهم حتی تبل جیوبهم و مادوا کما یمید الشجر یوم الریح العاصف خوفا من العقاب و رجاء للثواب. [1] .