مبارزه‌ی مسلحانه یک وظیفه‌ی همگانی است.
پیکار بر همه واجب است و نزدیکان حاکم و فرمانده با دیگران فرقی ندارند.
همه در برابر قانون سلاح برابرند. چه بسا ضرورت دارد که سران قوم برای برانگیختن روح جهاد در دیگران، نزدیکان خود را قربانی کنند.
مولا علی (ع) از پیامبر اکرم (ص) چنین حکایت می‌کند:
و کان رسول الله- صلی الله علیه و آله- اذا احمر الباس و احجم الناس قدم اهل بیته، فوقی بهم اصحابه حر السیوف و الاسنه، فقتل عبیده بن الحارث یوم بدر، و قتل حمزه یوم احد، و قتل جعفر یوم موته، و اراد من لو شت ذکرت اسمه مثل الذی ارادوا من الشهاده و لکن اجالهم عجلت، و منیته اخرت.
«پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله ) هر گاه آتش جنگ بالا می‌گرفت و از هیبت آن در دل مردم رخنه می‌افتاد، خاندان خود را به میدان می‌فرستاد و یارانش را از گزند تیغ و نیزه دور می‌داشت. بدین سان عبیده بن حارث (پسر عموی پیامبر) در روز بدر کشته شد و حمزه (عموی پیامبر) در روز احد به قتل رسید و جعفر (برادر امام علی) در جنگ موته شربت شهادت نوشید.
و کسی که از بردن نامش خودداری می‌ورزم (مراد امام، خود ایشان است) نیز همچون آنان خواهان شهادت بود، اما مرگ، دیگران را زودتر رسید و نزد او درنگ ورزید.» [1] .