فرهنگ ارزشمند «نماز» آنقدر والا و برتر است که در هیچ شرائطی نمی توان از آن چشم پوشید.
در شب آخر نبرد سرنوشت ساز صفّین به نام (لیلة الهریر) که از آغاز شب تا نیمه روز فردا مبارزه ادامه داشت،
حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام و اصحاب او در حالی که جنگ می‌کردند و غَرق در اسلحه بودند، نماز مغرب و عشاء و صبح را در حالت سواره و پیاده خواندند،
و رکوع و سجود را به صورت اشاره انجام می‌دادند. [1] .