استكه به ادلّه مسلّمه از عقل و نقل ثابت شده است كه معاد و حشر جسمانى‌

خواهد بود و اين امر باعث شده كه ايشان گمان كنند اگر استحاله اعاده معدوم را

امضاء كنند با اين اصل مسلّم مخالفت كرده‌اند لذا آنرا منكر و قائل به جواز

شده‌اند.

مرحوم مصنّف مى‌فرمايد:

اين گمانى است باطل چون از قائل شدن باين مسئله چنين محذورى‌

پيش نمى‌آيد زيرا امر حشر و معاد جسمانى مربوط به مسئله در اينجا نيست چون‌

حشر اعاده معدوم نيست چنانچه شرحش در فريده ثالثه از مقصد ششم انشاء اللّه‌

مى‌آيد و در بيت ذيل مرحوم مصنّف بهيمن مطلب اشاره كرده و مى‌فرمايد:

متن: « 72 »

تجزيه و تركيب‌

ما: نافيه.

ضرّ: فعل و جمله « انّ الجسم غبّ ما فنى هو المعاد فى المعاد»

فاعلش.

انّ: از نواسخ و جسم اسم آن و « هو المعاد» خبرش.

غبّ: بكسر « غين » و تشديد « باء » بمعناى پايان هر چيزى است،

مضاف و « ما فنى» مضاف اليه.

ما: مصدريّه و « فنى » صله آن.

هو: مبتداء و « المعاد » بصيغه اسم مفعول خبرش و جمله اسميّه خبر

« انّ ».

فى المعاد: بفتح ميم اسم زمان، جارّ و مجرور، متعلّق به « المعاد » .

قولنا: مضاف و مضاف اليه، مفعول براى « ضرّ » .