2- روزه‌دارى كه ديگران انتظار مى‌كشند اوّل او افطار كند تا ايشان نيز با وى افطار نمايند چه اينكه در اين فرض افضل آنستكه وى افطار را بر نماز در اوّل وقت ترجيح دهد.

3- حاجى‌هائى كه از عرفه به مشعر مى‌روند افضل آنستكه نماز مغرب و عشاء را در عرفات نخوانده بلكه تأخير انداخته و در مشعر بخوانند.

فرع‌

در صورتيكه علم به دخول وقت ممكن نباشد ميتوان به ظنّ اكتفاء نمود.

حال اگر شخص با ظن به فرا رسيدن وقت نماز را خواند و سپس معلوم شد تمام نماز در وقت واقع شده يا وقت داخل شده در حاليكه وى در بين نماز بوده (يعنى مقدارى از نماز در وقت و مقدار ديگرش قبل از وقت خوانده شده) در هردو صورت نمازى كه خوانده مجزى مى‌باشد.

ولى اگر بعد از اعتماد به ظن و خواندن نماز معلوم شد تمام نماز قبل از وقت خوانده شده حكم آن است كه نماز مزبور را در وقت اعاده كند.

شرط دوّم: قبله و علائم تشخيص آن‌

قبله عبارتست از عين كعبه براى كسانى كه آن را مشاهده كرده يا در حكم مشاهد مى باشند.

و جهت آن قبله است براى غير مشاهد و غير آنكس كه در حكم مشاهد مى‌باشد.

علامت قبله اهل عراق‌

علامت قبله اهل عراق و كسانى كه در سمت ايشان هستند آن است كه مغرب را طرف راست و مشرق را جانب چپ و ستاره جدى را پشت منكب راست قرار دهند.