اد: مكروه است از پوست قربانى مقدارى به عنوان اجرت به ذابح بدهند.

مبحث حلق‌و احكام آن‌

الف: ناسك مخيّر است بين حلق (تراشيدن سر) و تقصير (كوتاه نمودن مو يا ناخن) ولى حلق افضل است مخصوصا براى شخص ملبد [1] و صروره.

ب: بر زن متعيّن است كه تقصير نمايد.

ج: اگر ناسك در منى نتوانست عمل حلق را بجاى آورد واجب است در مكانى ديگر به آن مبادرت كند و مستحب است موها را به آنجا فرستاده تا در آن مكان دفن كنند.

د: كسى كه در سرش مو ندارد تيغ را بسرش مرور و عبور دهد

ه: بر ناسك واجب است اعمال سه‌گانه منى را بر طواف مقدّم بدارد، بنابراين اگر بعد از آن اين اعمال را بجاى آورد و در اين تأخير تعمّد داشته باشد لازم است يك گوسفند به عنوان كفّاره بدهد ولى اگر از روى فراموشى اين كار را كرده كفاره‌اى بر او نبوده تنها طواف را دوباره بايد انجام دهد.

و: بواسطه انجام حلق بعد از رمى و ذبح از تمامامورى كه احرام سبب حرمت آنها شده محلّ مى‌شود مگر از زنان و بوى خوش و صيد و پس از آنكه ناسك طواف حجّ و سعى را بجا آورد استعمال بوى خوش بر او حلال مى‌گردد و زمانى كه طواف النساء را انجام داد زنان نيز بر او حلال مى‌شوند

[1] كلمه « ملبد » با تشديد ياء و كسر آن اسم فاعل است از باب تفعيل و مقصود از آن كسى است كه از عسل و صمغ استفاده نموده و آنها را در سرش بين موى‌ها گذارده تا از چرك گذاشتن و توليد شپش جلوگيرى كند.