ه: شخص كثير السّفر همچون: مكارى (كسيكه اسب و قاطر و شتر و امثال اينها را كرايه داده و خودش نيز بدنبال آنها به سفر ميرود) و ملاح (كشتى‌بان) و اجيرى كه خود را براى سفر نمودن اجاره مى‌دهد و بريد (نامه‌رسان) نباشد.

و: سفر، سفر معصيت نباشد.

ز: به مقدارى از شهر خود دور شود كه ديوار يا اذان شهر از او مخفى گردد.

همان طورى كه اشاره شد در صورت تحقّق داشتن اين شروط واجب است شخص نمازش را قصر بخواند مگر در چهار مورد:

1- مسجد الحرام در مكّه.

2- مسجد النبي صلى اللّه عليه و آله و سلم در مدينه طيبه.

3- مسجد كوفه.

4- حائر حسينى در كربلاى معلّى‌

چه آنكه نمازگذار مسافر در اين چهار مورد مخيّر است بين قصر و اتمام كه البتّه اتمام افضل مى‌باشد.

مرحوم شيخ ابو جعفر محمّد بن بابويه از تخيير بين قصر و اتمام در موارد مذكور منع نموده و فرموده است:

در صورت وجود شرائط نمازگذار مسافر در اين مواضع نيز بايد نمازش را شكسته بخواند.

مرحوم سيّد مرتضى و ابن جنيد اسكافى حكم به تخيير را نسبت به تمام مشاهد ائمه عليهم السّلام تعميم داده‌اند.

فرع‌

اگر وقت نماز داخل شد در حالى كه مسافر هنوز حركت نكرده و در حضر باشد اقوى آن است كه وى نمازش را تمام بخواند چنانچه اگر از سفر به حضر آمد و هنوز نمازش را نخوانده على الاقوى بايد آنرا تمام بجا آورد.

ج: مستحب است با گفتن سى مرتبه تسبيحات اربع بدنبال هر نماز شكسته‌اى نقص آن را بدينوسيله ترميم و جبران كنند