مسئله پنجم‌

در مورد شك بين دو و سه مرحوم على بن بابويه مى‌فرمايد:

اگر گمان بطرف سه باشد بايد آنرا چهار ركعت نمود و سپس يك ركعت نماز احتياط ايستاده خواند و در صورتيكه گمان بطرف دو باشد بايد بنا را بر همان گذارده و در هريك از دو ركعت باقى مانده تشهّد خوانه و در آخر يك سجده سهو بنمايد.

و اگر گمانش به هيچ يك از دو طرف متمايل نبود مخير است بين اينكه بنا را بر طرف اقل گذارده و در هريك از دو ركعت باقى مانده تشهد بخواند و يا بنا را بر اكثر گذارده و نماز را تمام كرده و بعد از نماز يك ركعت نماز احتياط ايستاده بجاى آورد.

ولى شهرت فتوائى اين نظريه را دفع مى‌نمايد.

مسئله ششم‌

مواردى كه شك و سهو اعتبارى ندارند.

در چهار مورد سهو و شك اعتبار و حكمى ندارند:

1- در موردى كه شخصى كثير السهو و الشك باشد.

2- سهو در سهو يا شك در شك. [1]

3- شك امام جماعت با حفظ مأموم و خالى بودن وى از شك.

4- شك مأموم به حفظ امام و خلوّش از شك.

[1] مقصود از سهو و شك اوّلى همان سهو و شك بوده و از دوّمى عملى است كه بواسطه سهو يا شك واجب مى‌شود همچون نماز احتياط يا سجده، بنابراين معناى عبارت آنستكه:

اگر كسى در نماز احتياط يا سجده سهو، شك يا سهو نمود حكمى براى شك و سهوش نمى‌باشد.