فصل هفتم: شرح احكام خلل در نماز

خللى كه در نماز واقع مى‌شوند از سه حال خارج نيست:

الف: آنكه منشاء آن عمد باشد

ب: آنكه منشاء آن سهو باشد.

ج: آنكه منشاء آن شك باشد.

اگر منشاء خلل عمد باشد نماز باطل است زيرا يا اخلال بشرط واقع شده، و يا به جزء و هركدام كه باشد موجب بطلان نماز بوده اگر چه جهل به مسئله سبب آن شده باشد.

مگر در مورد جهر و اخفات كه اخلال بهريك در صورتيكه منشاء آن جهل بوده موجب بطلان نماز نمى‌باشد [1] و اگر منشاء خلل سهو باشد تنها آنچه را كه پيشتر گفتيم اخلال به آنها نماز را باطل مى‌كند و آنها عبارت بودند از اركان پنج‌گانه نماز.

اگر منشاء خلل شك باشد از دو حال خارج نيست:

الف: آنكه شك بعد از گذشتن از محل مشكوك حادث شده باشد.

ب: آنكه در مورد و محل مشكوك شك حادث شده باشد

در صورت اوّل شخص موظّف است كه به شك التفات و توجّهى نكند

و در فرض دوم مكلّف است كه مشكوك را اتيان كند.

[1] در مورد قصر و اتمام نيز اگر اخلال ناشى از جهل باشد موجب بطلان نماز نيست‌